son attığım yazıların hiçe yakın görüntülenme alması bende bir rahatlığa sebep oldu. sosyal medyada falan paylaşmıyorum yazı yazınca çünkü zaten okunmalarını ister gibi yazmıyorum görüldüğü üzere. ama neticede gerçekten hiç okunma olmaması biraz günlük gibi yazma lüksü verdi bana. hoşuma gitti.

en son o iş olmadıktan sonra üzüldüm ama dilekçe falan yazınca aslında nefret etmeye başladığımı düşündüğüm işim o kadar iğrenç gelmemeye başladı. bu işi yapsam o kadar da kötü olmaz diye düşünmeye başladım ama iş başvurularımdan bir sonuç olmamaya devam edince tekrar depresifleştim. sonra kendimi motive edecek bir şey buldum. önümüzdeki hafta yüksek lisans mülakatı var. istediğim bölüm çok az kişi alıyor ve en iyiler giriyor sadece. benim sınav puanlarım ortalamanın biraz üstü, okul puanım ise düşük. mülakat %30 etkileyecek o yüzden ders çalışmaya başladım. bu yl programına girme hayalini aslında bir yıldır kuruyorum. geçen dönem başvurdum fakat covid sebebiyle geçen döneme mahsus mülakat yapmama kararı almaları ve okul puanının oranını üç katına çıkarmaları sebebiyle giremedim. en sevdiğim alanın yl'si. hocaların hepsine hayranım. işin daha dramatik yanı bölümü bu alan sayesinde sevmiş olmam. bu dersi alana kadar hiç ısınamadığım, ara sıra bile uğramadığım okula bu ders sayesinde müdavim oldum ve doğru düzgün bitirebildim fakülteyi. o yüzden girebilmeyi çok istiyorum yüksek lisansa. 

şimdilik o işle uğraşıyorum bakalım nasıl sonuç alacağız.